[MAYUKI THE SERIES] "ถึงเวลาแล้ว ที่ฉันต้องปล่อยมายุไป"

เอนทรีนี้แปลจากคอลัมน์ใน Janken Guidebook ต่อเป็นตอนที่สองนะฮะ
(ใครที่อยากจะอ่านตอนแรก ตามไปได้ที่นี่ฮะ)



Y: เมมเบอร์รุ่นแรก และรุ่นที่สองที่มาก่อนใคร ทั้งสองรุ่นนี้มีเรื่องราวมากมาย ทำให้พวกเค้ามีสานสัมพันธ์ทีแข็งแรง แต่ฉันคิดว่าสายสัมพันธ์ของพวกเรารุ่นที่สามก็แข็งแรงเหมือนกัน อาจจะแข็งแรงกว่าที่แฟนๆคิดด้วยซ้ำ

M: ฉันรักสายสัมพันธ์ของรุ่นที่สาม!

Y: นอกจากพวกเรา คนอื่นในรุ่นเราก็เข้าร่วมงานจังเก็นเหมือนกัน อายะริน ฮาจัง ทานะมิน พวกนี้เป็นอยู่คนละบล็อกกับพวกเรานะ 

M: โอ้ว ฉันจะดีใจมากๆ ถ้าพวกเธอจะชนะทุกคนในบล็อกของเธอ

Y: ดูเหมือนว่าพวกเธอจะไม่ต้องเจอกันเอง จนกระทั่งในรอบ 16 คนสุดท้าย ตอนนั้นแหล่ะที่สามคนนั้นจะได้ติดเซนบัตสึพร้อมๆกัน

M: แต่เราสองคนดันมาเจอกันเร็วเกินไป ฮ่าๆ

Y: ฉันอยากให้ฮาจังติดเซนบัตสึจัง

M: เหมือนกันๆ

Y: เพราะในหมู่พวกเราทั้งสามคน ฮาจังไม่เคยติดเซนบัตสึเลย

M: ฮาจังควรจะได้เป็นเซนเตอร์! และซิงเกิ้ลนั้นเป็นเพลงย้อนยุคสมัยโชวะ มันต้องน่าสนใจแน่ๆ

Y: ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง มันต้องดีแน่ๆ

M: ฮาจังทั้งเต้นเก่ง แล้วก็ร้องเพลงเพราะ ฉันเลยคิดว่ามันต้องสนุกแน่ๆ

Y: แต่ปัญหาคือ ฮาจังอ่อนแอมากในการเป่ายิ้งฉุบ เธอแพ้สามครั้งรวดในรอบแรกนะ ฮ่าๆๆ

M: เมมเบอร์รุ่นที่สามคะ ทำให้ดีที่สุดนะ !


มาม๊ายูกิรินกำลังจะทอดทิ้งลูก!?

Y: นานแล้วนะที่เราสองคนได้คุยกันนานๆแบบนี้?

M: ในที่สุดก็พูดเรื่องนี้จนได้ มันก็นานมากแล้วเหมือนกัน ฮ่าๆ

Y: ฉันคุยกับแม่บ่อยมากๆ ในเรื่องช่วงเวลาแรกๆที่ฉันเข้ามา AKB48 จากนั้น หัวข้อก็จะเปลี่ยนไปเป็นเรื่องว่า "เด็กคนนั้นน่ารักดีนะ?" ตอนที่ฉันเห็นมายุในออดิชั่น จากนั้นแม่ของฉัน กับแม่ของมายุก็ทำความรู้จักกัน

M: เหมือนจะเป็นแบบนั้นจริงๆ ฉันก็เคยได้ยินเรื่องแบบนั้นจากแม่ของฉัน ยังไงก็ตาม มันก็ผ่านไปหกปีแล้วนะ ตอนนั้นฉันเพิ่งอายุสิบสองเอง

Y: งั้นตอนนั้นฉันก็คงอายุสิบห้า?

M: ฉันจำความประทับใจแรกที่มีกับยูกิรินได้นะ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นตอนออดิชั่นรึเปล่า แต่ตอนที่เราเรียนคลาสแรกด้วยกัน ฉันก็คิดว่า "เอวเธอเล็กจังเลย!! เอวเล็กแบบนี้เธอจะเป็นอะไรรึเปล่าน้า?" อ่อ แล้วก็คิดว่า "เธอน่ารักมากๆ" ด้วย

Y: เอ๋ คนโกหก ฮ่าๆๆ

M: จริงๆนะ เพราะฉันจินตนาการอะไรหลายๆอย่าง แม้กระทั่งจินตนาการว่าฉันจะได้เป็นนักเรียนชายคนนึง และถ้ามีผู้หญิงคนนึงมานั่งข้างๆฉัน เพราะว่าต้องเปลี่ยนที่...

Y: ในตอนแรกๆ เธอชอบเรียกฉันว่า "คาชิวากิ ยูกิจัง" เรียกแบบเต็มๆแบบนี้ใช้มั๊ย?

M: ช่วงเวลานั้นฉันกำลังตื่นเต้นหน่ะ ฉันมักจะทำอะไรในสิ่งที่ตัวเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่พอมาเจอยูกิรินก็ไม่ใช่อะไรแบบนั้นแล้ว

Y: เมมเบอร์ในทีมบีหลายคน ถูกจับแยกจากกันเพราะ Team Shuffle ครั้งแรก ตอนนั้นเหลือแค่มายุกับฉันที่เหลืออยู่

M: ตั้งแต่ตอนนั้น เธอก็กลายเป็น "มาม๊ายูกิริน"

Y: จริงๆมายุก็ทำอะไรได้ดีอยู่แล้ว แต่ฉันมักจะเป็นห่วงเธอเสมอ เหมือนกับว่าฉันมีลูกแล้วอย่างนั้นแหล่ะ ฮ่าๆ

M: จากนั้น เราก็อยู่ด้วยกันจนถึง Team Shuffle ครั้งที่สองในโตเกียวโดมเมื่อปีที่แล้ว ฉันได้ยินเค้าประกาศว่า "วาตานะเบะ มายุ - ทีมเอ" และฉันก็แบบ เอ๋----!! ฉันรู้สึกประหลาดใจมาก

Y: แล้วเธอก็ร้องไห้ที่หลังเวทีใช่มั้ย?

M: ฉันรู้สึกว่าจะร้องไห้ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงมัน

Y: ทากามินะบอกกับฉันเมื่อเร็วๆนี้ว่า เธอคิดว่ามายุจะได้เติบโตมากขึ้นหลังจากได้มาอยู่ทีมเอ และเชื่อว่ามายุจะได้เป็นเซนเตอร์ของทีมเอ

M: ว้าว ดีใจจัง ฉันต้องกลั้นน้ำตาแลย

Y: ฮ่าๆๆ ตอนนี้หน่ะนะ ฉันมองดูมายุโดยไม่เป็นห่วงอีกแล้วหล่ะ ไม่ใช่แค่ฮารุก้อนที่โตเป็นผู้ใหญ่ แต่ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องปล่อยมายุไป ฉันคิดอย่างนั้นนะ...

M: เพราะฉะนั้น ตอนนี้ฉันก็จะเป็นอิสระแล้ว บ๊าย บายยย

Y: เห้ย ทำไมง่ายอย่างนั้น ฮ่าๆๆ

M: ตอนนี้มันไม่ใช่ "การดวลกันระหว่างผู้ปกครองกับลูกสาว" อีกต่อไปแล้ว พวกเราจะใส่กันเต็มที่ในงานจังเก็น

Y: เข้าใจแล้ว จะไม่ออมมือให้เด็ดขาด!

M: ปีนี้ฉันจะไม่ยอมตกรอบง่ายๆแน่นอน! ฮ่าๆ


จบบริบูรณ์